SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna w Szczawnicy

Book

In basket

rate

Agonia dźwięków / Jaume Cabré ; przełożyła z języka katalońskiego Anna Sawicka. - Warszawa : Marginesy, 2017. - 334, [2] strony ; 24 cm.

Author

Cabré Jaume (1947- ) Autor Sawicka Anna (filolog) Tłumaczenie

Form of Work

Książki Proza

Demographic Group

Literatura katalońska

Subject

Zakony Muzycy Mnisi Katalonia (Hiszpania ; kraina historyczna)

Genre/Form

Powieść obyczajowa

Początek XX wieku. Na obrzeżach Katalonii dogorywa w ciszy zapomniany przez Boga i ludzi warowny klasztor La Ràpita, siedziba mniszek klauzurowych. Przewodzi im wielebna matka Dorotea, kobieta surowa i pozbawiona poczucia humoru. Brat Junoy, utalentowany muzyk, zostaje tam zesłany w charakterze spowiednika. Martwa cisza odbiera mu radość życia, lecz dzięki sile wyobraźni przenosi się do abstrakcyjnego raju muzyki. W imię zdrowego rozsądku prowadzi także ambicjonalną wojnę ze zgorzkniałą matką Doroteą. Jest bowiem zdania, że umartwianie się nie przybliża nikogo do Boga, a niedożywienie wywołuje halucynacje. Po proteście przeciw surowej karze nałożonej na dwie nowicjuszki trafia do aresztu i staje przed sądem diecezjalnym oskarżony o herezję, nadużycia i samowolę. Rozpoczyna się proces, podczas którego wszystko przemawia przeciw bratu Junoyowi… W świecie, który nie podziela jego pasji, pada ofiarą nietolerancji.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Biblioteka dla Dorosłych

There are copies available to loan: sygn. 82-3 (1 egz.)

Notes:

Tytuł oryginału: Fra junoy o l'agonia dels sons, 1984

General note

Tytuł oryginału: "Fra junoy o l'agonia dels sons" 1984.

Reviews:

Agonia dzięków"... jak zacząć pisać by się uronić łzy? Jak zacząć, by mi poszło gładko, choć wiem, że to mnie może przerosnąć?... Czasem wydaje mi się, że sięgam po powieści by obudzić moje emocje, uczucia i namiętności i tym samym igram z sobą, wystawiam się na słone łzy spływające do wnętrza, na szybsze bicie serca, na niepogodzenie się z ludzkim bestialstwem... że jedyne co mogę robić, to czytać, bo nie mam na nic wpływu. (...) ..
Tu mamy bara, zakonnika Junoy`a, który w ramach odbycia kary za namiętność do muzyki zostaje zesłany na spowiednika do warownego klasztoru La Rapita, do siedziby mniszek klauzurowych. Tu się nie mówi do siebie - albo oszczędnie używa języka łacińskiego tylko w niezbędnych sytuacjach - nie przebywa się w otoczeniu innych, w skupieniu modlitwy, modlitwy, czytania i kontemplacja, plus - co staje się odwiecznym towarzyszem każdej ze służek - nędza, bieda i permanentny post (czyli głodówka - jeden posiłek dziennie, bo Pan szanuje umartwienie i głod to wyraz ukorzenia.., co naucza siostra kseni owego zakonu.), nie ma też żadnej muzyki. Brat Junoy nie może żyć wesoło, cisza odbiera mu radość, spycha w otchłań nieszczęścia, zamknięcia, wątpliwości...A gdy znajduje odwagę, by wyrzucić wszystkie anomalie przestrzeganego kanonu, które są na granicy samobójstwa i śmierci głodowej, kseni zakonu oburzona nakazuje usunięcie go i rozpoczęcie procesu sądowego, który oczyści zakon z kalumnii owego nieprawego brata. Do tego w zakonie dochodzi do obopólnej miłości dwóch młodych sióstr, którą to miłość brat Junoy widzi i czuje i radzi...opuszczenie murów zakonu. Nakazuje wybór życia poza murami, co absolutnie wadzi wielebnej siostrze. tak trudno o nowe powołania.... tak łatwo zgubić swoje przeznaczenie... - musi oskarżyć brata o podżeganie do niecnego występku, bo siostry same nie wpadłyby na taki pomysł, gdyby nie słowa brata... I patrzymy za zagubionego Junoya, smutnego, tak samotnego w tej jaskini ciszy, gdzie nawet echo ucieka przed każdą postacią jaka pojawi się w sieni.
podczas rozprawy brat stara się odizolować od tego w czym ciało uczestniczy, ucieka w świat muzyki, preludiów, dźwięków... Nie potrafi w pełni słuchać tych tyrad, na które i tak nie ma wpływu. Biernie tkwi w ławie jako oskarżony i nie wie, dokąd to wszystko zmierza...
a że w międzyczasie poznajemy pochodzenie majątku pazernego biskupa, że dane nam jest poznać machloje pod-habitowe przykryte słowami świętości oraz wykorzystywanie zajmowanej wysoko pozycji w hierarchii kościelnej... - to już inny rozdział. Bo tak było i jest nadal i nawet przemijanie lat i nowi papieże stolicy apostolskiej nie zmienią tego...